راهنمای جامع ترخیص سرخ کن و هواپز از گمرک ایران: تحلیل بازار، مقررات و استراتژی‌های موفقیت در سال 1404

ورود به هر عرصه تجاری، پیش از هر چیز، نیازمند درک عمیق از بازاری است که قصد فعالیت در آن را داریم. بازار لوازم خانگی ایران، به‌ویژه در بخش تجهیزات پخت‌وپز مدرن، در سال‌های اخیر دستخوش تحولات چشمگیری شده است. این بخش از گزارش، با تحلیل دقیق تقاضای مصرف‌کننده، بررسی بازیگران کلیدی و نگاهی به بازارهای تخصصی، چارچوب تجاری لازم برای تصمیم‌گیری‌های هوشمندانه در زمینه واردات و ترخیص سرخ‌کن و هواپز را فراهم می‌آورد.

تحلیل تقاضای مصرف‌کننده و روندهای بازار: ظهور عصر هواپزها و سرخ کن ها

بازار سرخ‌کن در ایران به دلیل تغییر سبک زندگی، افزایش آپارتمان‌نشینی و تمایل روزافزون به استفاده از دستگاه‌های مدرن در آشپزی، رشد قابل توجهی را تجربه کرده است. این رشد تنها یک پدیده کمی نیست، بلکه نشان‌دهنده یک تغییر کیفی در الگوهای مصرف است. دو عامل کلیدی این تحول را شکل داده‌اند: افزایش آگاهی عمومی نسبت به تغذیه سالم و نیاز به صرفه‌جویی در زمان پخت‌وپز.  

این دو عامل، تقاضا را به سمت دستگاه‌های کم‌روغن یا بدون روغن (که در بازار ایران با نام «هواپز» شناخته می‌شوند) و همچنین دستگاه‌های چندکاره سوق داده است. هواپزها که با استفاده از فناوری گردش هوای داغ، غذا را با حداقل روغن یا بدون آن طبخ می‌کنند، پاسخی مستقیم به دغدغه‌های سلامتی مصرف‌کنندگان هستند. این دستگاه‌ها دیگر یک کالای لوکس محسوب نمی‌شوند، بلکه به ابزاری ضروری برای خانواده‌هایی تبدیل شده‌اند که به دنبال ترکیبی از سرعت، راحتی و سلامت هستند.   

این تحولات در تقاضا، صرفاً یک روند محصولی نیست، بلکه یک شاخص مهم اجتماعی-اقتصادی است. ظهور و محبوبیت گسترده هواپزها نشان‌دهنده شکل‌گیری یک طبقه متوسط شهری با قدرت خرید نسبی، آشپزخانه‌هایی با فضای محدودتر (که دستگاه‌های چندکاره را جذاب‌تر می‌کند) و دسترسی به روندهای جهانی سبک زندگی از طریق رسانه‌های اجتماعی است. این مصرف‌کننده دیگر تنها به دنبال کارکرد اصلی یک محصول نیست، بلکه برای ویژگی‌هایی مانند طراحی، برند معتبر، فناوری‌های نوین و مزایای سلامتی، حاضر به پرداخت هزینه بیشتر است. بنابراین، استراتژی بازاریابی برای یک محصول وارداتی باید فراتر از معرفی فنی آن باشد و با این ارزش‌های مدرن، سلامتی‌محور و آگاه به برند همسو شود.

بازیگران کلیدی بازار: بررسی بیش از 10 برند  بین‌المللی سرخ کن جهت واردات و ترخیص سرخ کن

میدان رقابت در بازار سرخ‌کن و هواپز ایران بسیار شلوغ و متنوع است. این بازار میزبان مجموعه‌ای از برندهای بین‌المللی پیشرو، برندهای خارجی اقتصادی و تولیدکنندگان و مونتاژکاران داخلی است که هر یک برای کسب سهم بیشتری از بازار تلاش می‌کنند.   

برندهای بین‌المللی پیشرو: در صدر این بازار، برندهای اروپایی و آمریکایی قرار دارند که به دلیل کیفیت ساخت، فناوری‌های نوآورانه و اعتبار جهانی شناخته می‌شوند.فیلیپس (Philips): بدون شک، پرفروش‌ترین و شناخته‌شده‌ترین برند در این حوزه است. مدل‌های مختلف این برند هلندی، از سری‌های اقتصادی مانند HD9200 تا مدل‌های پیشرفته XXL مانند HD9650 و مدل‌های دوقلو سری NA، به لطف فناوری Rapid Air و کیفیت ساخت بالا، محبوبیت گسترده‌ای دارند.   

• تفال (Tefal): این برند فرانسوی، رقیب اصلی فیلیپس، با مدل‌های متنوعی مانند سری ActiFry و مدل‌های پرفروشی چون EY701 و EY801D در بازار حضور دارد و بر روی پخت یکنواخت و کاربری آسان تمرکز کرده است.   
• نینجا (Ninja): این برند آمریکایی با دستگاه‌های چندکاره و قدرتمند خود که اغلب قابلیت گریل کردن را نیز دارند، بخش خاصی از بازار را هدف قرار داده است. مدل‌های دوقلوی آن مانند AF400 و AF500 بسیار محبوب هستند.   
• دلونگی (Delonghi): برندی ایتالیایی که با طراحی زیبا و کیفیت مطلوب، در بازار ایران شناخته شده است.   

سایر برندهای خارجی: علاوه بر برندهای فوق، نام‌های دیگری نیز در بازار دیده می‌شوند که اغلب از چین یا ترکیه وارد شده و در بخش اقتصادی تا میان‌رده رقابت می‌کنند:

• ترخیص سرخ کن گوسونیک (Gosonic): یک برند ترکیه‌ای که به دلیل قیمت مناسب و کارایی قابل قبول، محبوبیت یافته است.   
• ترخیص سرخ کن کنوود (Kenwood)، ترخیص سرخ کن سیلور کرست (Silver Crest)، ترخیص سرخ کن برویل (Breville)، ترخیص سرخ کن میدیا (Midea) و ترخیص سرخ کن همیلتون (Hamilton): این برندها نیز با مدل‌های متنوع در فروشگاه‌ها و بازارهای آنلاین حضور دارند.   

برندهای ایرانی: در کنار رقبای خارجی، برندهای ایرانی نیز سهم قابل توجهی از بازار را در اختیار دارند. نقطه قوت اصلی این برندها، گارانتی معتبر، خدمات پس از فروش گسترده و در دسترس بودن قطعات یدکی است؛ چالشی که مصرف‌کنندگان اغلب با برندهای خارجی (به‌ویژه قاچاق) با آن روبرو هستند.   

• ترخیص سرخ کن میگل (Migel)، ترخیص سرخ کن عرشیا (Arshia)،  کن (Ken)، ترخیص سرخ کن مسترپلاس (Masterplus) و ترخیص سرخ کن داتیس (Datis): این برندها نیز با ارائه محصولات متنوع و تمرکز بر خدمات پس از فروش، در حال رقابت جدی در این بازار هستند.   

این چشم‌انداز رقابتی، یک واقعیت مهم را آشکار می‌سازد: بازار ایران یک فضای دوقطبی ساده «ایرانی در مقابل خارجی» نیست. بلکه یک اکوسیستم پیچیده است که در آن، بسیاری از برندهای «ایرانی» در واقع مونتاژکننده قطعات وارداتی (اغلب چینی) هستند و بسیاری از محصولات با برند «خارجی» از طریق کانال‌های غیررسمی یا قاچاق وارد کشور می‌شوند. این وضعیت یک «شکاف اعتماد» برای مصرف‌کننده ایجاد می‌کند. برندهای داخلی با تأکید بر «گارانتی رسمی» و «تأمین قطعات» ، مستقیماً به این نگرانی مصرف‌کننده پاسخ می‌دهند. بنابراین، یک واردکننده که قصد دارد برندی خارجی را به صورت قانونی (از طریق واردات قطعات و مونتاژ) به بازار عرضه کند، باید یک استراتژی قدرتمند برای ارائه گارانتی و خدمات پس از فروش داشته باشد تا بتواند با مونتاژکاران داخلی که از این مزیت بهره می‌برند، رقابت کند.   

بازار تخصصی  و ترخیص سرخ‌کن صنعتی: کاربردها، بازار هدف و برندهای کلیدی

علاوه بر بازار مصرف‌کننده خانگی، بخش مهم دیگری نیز وجود دارد: بازار سرخ‌کن‌های صنعتی. این دستگاه‌ها یکی از تجهیزات ضروری در آشپزخانه‌های صنعتی، رستوران‌ها، فست‌فودها، هتل‌ها و کیترینگ‌ها به شمار می‌روند. برخلاف مدل‌های خانگی، محرک‌های خرید در این بازار B2B (Business-to-Business) کاملاً متفاوت است.   

ویژگی‌های کلیدی سرخ‌کن‌های صنعتی عبارتند از:

• ظرفیت بالا: این دستگاه‌ها برای سرخ کردن حجم زیادی از مواد غذایی در زمانی کوتاه طراحی شده‌اند و معمولاً دارای مخازن بزرگ (مثلاً 20 لیتری) و چندین سبد هستند.   
• سیستم گرمایشی قدرتمند: دارای سیستم‌های گرمایشی قوی هستند که روغن را به سرعت به دمای مطلوب رسانده و این دما را در طول فرآیند پخت حفظ می‌کنند.   
• دوام و استحکام: این ماشین‌ها برای کار سنگین و مداوم ساخته شده‌اند و جنس بدنه و لگن آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است.   
• کنترل دقیق دما: مجهز به ترموستات‌های دقیق برای کنترل دمای روغن هستند تا از سوختن روغن و افزایش هزینه‌ها جلوگیری کنند   

برندهای مطرح در این حوزه عمدتاً آمریکایی و اروپایی هستند، از جمله: دین (Dean)، امپریال (Imperial)، فرای‌مستر (Frymaster)، ام‌بی‌ام (MBM)، لوتوس (Lotus)، الکترولوکس (Electrolux) و اوزتی (Ozti). در کنار این نام‌های جهانی، برندهای ایرانی مانند    

هاوین (Havin) و آی‌تی‌ام (ITM) نیز در این بازار فعال هستند.   

چالش اصلی برای واردکنندگان سرخ‌کن‌های صنعتی، کمتر به ممنوعیت‌های مربوط به کالاهای مصرفی و بیشتر به مسائل لجستیکی و پشتیبانی بلندمدت مربوط می‌شود. هزینه بالای قطعات یدکی برای مدل‌های صنعتی خارجی، یکی از بزرگترین دغدغه‌های خریداران است. یک سرخ‌کن خراب می‌تواند کل عملیات یک رستوران را متوقف کند. بنابراین، موفقیت یک واردکننده در این بخش، بیش از آنکه به قیمت اولیه فروش دستگاه بستگی داشته باشد، به توانایی او در ایجاد یک زنجیره تأمین قابل اعتماد و مقرون‌به‌صرفه برای قطعات یدکی گره خورده است.   

فرآیند ترخیص کالا از گمرک ایران، مجموعه‌ای از مراحل به هم پیوسته و دقیق است که هرگونه خطا در آن می‌تواند منجر به اتلاف زمان و هزینه شود. این بخش، با تلفیق اطلاعات پراکنده از منابع مختلف، یک نقشه راه عملی و منسجم از لحظه تصمیم به واردات تا خروج نهایی کالا از گمرک ارائه می‌دهد.

مرحله پیش از ورود کالا: ثبت سفارش، اخذ مجوزهای اولیه و تخصیص ارز

عملیات ترخیص کالا، مدت‌ها قبل از رسیدن کشتی یا هواپیما به مرزهای کشور آغاز می‌شود. این مرحله که مبتنی بر فرآیندهای اداری و بوروکراتیک است، سنگ بنای یک ترخیص موفق را تشکیل می‌دهد. هرگونه تأخیر یا اشتباه در این گام‌های اولیه، به صورت دومینووار بر مراحل بعدی تأثیر منفی خواهد گذاشت.

1. اخذ کارت بازرگانی معتبر: اولین پیش‌نیاز برای هرگونه فعالیت وارداتی قانونی، داشتن کارت بازرگانی معتبر است که توسط اتاق بازرگانی صادر می‌شود. این کارت به منزله مجوز ورود شما به دنیای تجارت بین‌الملل است.   
2. دریافت پیش‌فاکتور (Proforma Invoice): پس از انتخاب تأمین‌کننده، باید یک پیش‌فاکتور رسمی از او دریافت کنید. این سند حاوی مشخصات کامل کالا، قیمت، شرایط پرداخت و جزئیات حمل است و مبنای اصلی برای مراحل بعدی خواهد بود.   
3. ثبت سفارش در سامانه جامع تجارت: با در دست داشتن پیش‌فاکتور، واردکننده باید به سامانه جامع تجارت (ntsw.ir) مراجعه کرده و اقدام به ثبت سفارش کالا نماید. این فرآیند که نیازمند دقت بالایی است، به دولت اجازه می‌دهد تا بر جریان واردات نظارت کند.   
4. اخذ مجوزهای قانونی پیش از اظهار: بسته به نوع کالا، ممکن است نیاز به اخذ مجوز از سازمان‌های مختلفی مانند سازمان ملی استاندارد، وزارت بهداشت یا سازمان انرژی اتمی باشد. این مجوزها باید قبل از اظهار کالا به گمرک دریافت شوند.   
5. تخصیص ارز: یکی از گلوگاه‌های اصلی در فرآیند واردات، مرحله تخصیص ارز است. واردکننده باید از طریق سامانه جامع تجارت و با مراجعه به بانک عامل خود، درخواست تخصیص ارز را به بانک مرکزی ارسال کند. این فرآیند می‌تواند تا 30 روز یا بیشتر به طول انجامد. برنامه‌ریزی دقیق و اقدام به موقع برای این مرحله، جهت جلوگیری از تأخیرهای طولانی، حیاتی است.   

مرحله ورود به گمرک: از ثبت اظهارنامه در سامانه EPL تا دریافت کوتاژ

پس از رسیدن محموله به یکی از گمرکات کشور (هوایی، دریایی یا زمینی)، فرآیند فیزیکی و رسمی ترخیص آغاز می‌شود.

1. دریافت اسناد حمل و قبض انبار: شرکت حمل‌ونقل بین‌المللی، اسنادی مانند بارنامه (Bill of Lading) و ترخیصیه (Delivery Order) را صادر می‌کند. با ارائه این اسناد به انبار گمرک، قبض انبار گمرکی دریافت می‌شود که سند مالکیت کالا در اماکن گمرکی است.   
2. ثبت اظهارنامه در سامانه EPL: گام بعدی، ثبت اظهارنامه واردات در سامانه آنلاین گمرک به نام EPL (Electronic Packing List) است. در این مرحله، تمام اطلاعات مربوط به کالا، ارزش، وزن، کد تعرفه و مشخصات صاحب کالا به صورت الکترونیکی وارد سیستم می‌شود.   
3. احراز هویت و دریافت کوتاژ (Kotaj): پس از ثبت اظهارنامه، دایره فنی گمرک اسناد را بررسی و هویت صاحب کالا یا نماینده قانونی او را احراز می‌کند. در صورت تأیید، سیستم به صورت خودکار یک شماره سریال منحصر به فرد به نام «کوتاژ» به اظهارنامه اختصاص می‌دهد. دریافت کوتاژ به منزله ثبت رسمی و قانونی اظهارنامه واردات شما در گمرک است و از این لحظه، فرآیند ارزیابی آغاز می‌شود. صحت اطلاعات در اظهارنامه در این مرحله حیاتی است، زیرا این سند مبنای تمام بررسی‌های بعدی گمرک خواهد بود.   

مرحله ارزیابی گمرکی: تشریح مسیرهای سه‌گانه (سبز، زرد، قرمز) و پیامدهای آن

پس از دریافت کوتاژ، اظهارنامه شما بر اساس یک سیستم مدیریت ریسک هوشمند، در یکی از سه مسیر گمرکی قرار می‌گیرد. مسیری که برای کالای شما تعیین می‌شود، تأثیر مستقیم و تعیین‌کننده‌ای بر زمان و پیچیدگی فرآیند ترخیص دارد.   

• مسیر سبز (Green Path): این مسیر ایده‌آل و سریع‌ترین حالت ممکن است. در این حالت، گمرک به اسناد و اظهارات شما اعتماد کرده و کالا بدون نیاز به بازرسی فیزیکی یا کنترل اسناد توسط کارشناس، مستقیماً به مرحله صندوق و پرداخت حقوق ورودی ارجاع داده می‌شود.   
• مسیر زرد (Yellow Path): در این مسیر، نیاز به کنترل و بررسی اسناد توسط کارشناسان گمرک وجود دارد. ارزیاب گمرک، اسنادی مانند فاکتور، پکینگ لیست و گواهی مبدأ را با اطلاعات اظهار شده مطابقت می‌دهد، اما معمولاً بازرسی فیزیکی از کالا صورت نمی‌گیرد.   
• مسیر قرمز (Red Path): این مسیر، زمان‌برترین و سخت‌گیرانه‌ترین حالت است. در مسیر قرمز، کالا علاوه بر کنترل دقیق اسناد، باید به صورت فیزیکی نیز توسط ارزیاب گمرک بازرسی شود. ارزیاب، بسته‌ها را باز کرده و کالا را با مشخصات فنی، تعداد و نوع ذکر شده در اسناد تطبیق می‌دهد. این مسیر معمولاً برای کالاهای حساس، واردکنندگان جدید یا در صورت وجود هرگونه ابهام در اسناد، تعیین می‌شود.   

انتخاب مسیر توسط سیستم گمرک، تصادفی نیست. این یک فرآیند مبتنی بر ارزیابی ریسک است که عواملی مانند سابقه واردکننده، نوع و ارزش کالا، کشور مبدأ و کیفیت اسناد ارائه شده را در نظر می‌گیرد. واردکنندگان معتبر با سابقه اظهار صحیح و بدون تخلف، شانس بسیار بیشتری برای قرار گرفتن در مسیر سبز دارند. بنابراین، یک استراتژی بلندمدت برای هر واردکننده‌ای باید بر پایه ایجاد یک سابقه مثبت و کسب اعتماد گمرک بنا شود. این امر، ترخیص کالا را از یک سری معاملات پراکنده و پرریسک، به یک فرآیند مدیریتی قابل پیش‌بینی تبدیل می‌کند که هدف نهایی آن، دستیابی مداوم به مسیر سبز است.

مرحله پرداخت و خروج: صدور پروانه ترخیص و اقدامات نهایی

پس از اتمام موفقیت‌آمیز مرحله ارزیابی (و بازرسی در صورت لزوم)، فرآیند به مراحل پایانی خود نزدیک می‌شود.

1. کارشناسی و تأیید نهایی: رئیس سرویس ارزیابی گمرک، تعرفه و ارزش تعیین شده توسط کارشناسان را بررسی و تأیید نهایی می‌کند.   
2. مراجعه به صندوق و پرداخت وجوه: با تأیید نهایی، صاحب کالا باید وجوه مقرر شامل حقوق ورودی، مالیات‌ها و سایر عوارض را به صندوق گمرک پرداخت نماید. این پرداخت می‌تواند به صورت حضوری یا آنلاین از طریق درگاه‌های بانکی متصل به سامانه گمرک انجام شود.   
3. صدور سند ترخیص (پروانه سبز گمرکی): پس از تسویه حساب کامل، مهم‌ترین سند در فرآیند ترخیص، یعنی «پروانه سبز گمرکی»، صادر می‌شود. این سند به منزله مجوز قانونی خروج کالا از اماکن گمرکی است.   
4. انبارداری و اجازه بارگیری: با در دست داشتن پروانه سبز، صاحب کالا به انبار گمرک مراجعه کرده و پس از تسویه هزینه‌های انبارداری، مجوز بارگیری محموله خود را دریافت می‌کند.   
5. خروج کالا از گمرک: در نهایت، کالا از درب خروج گمرک خارج شده و برای انتقال به مقصد نهایی بارگیری می‌شود.

بخش چهارم: پرونده انطباق: اسناد، مجوزها و استانداردهای الزامی

موفقیت در فرآیند ترخیص، بیش از هر چیز، به تکمیل و ارائه بی‌نقص اسناد و مدارک و رعایت دقیق استانداردها بستگی دارد. این بخش به عنوان یک راهنمای مرجع، به تفصیل به الزامات مستندسازی و انطباق فنی می‌پردازد و به سؤالات کلیدی کاربر در مورد اسناد و استانداردهای لازم برای سرخ‌کن و قطعات آن پاسخ می‌دهد.

اسناد ضروری: فهرست کامل مدارک برای ترخیص سرخ‌کن و قطعات آن

فرآیند گمرکی ایران به شدت مبتنی بر اسناد است و نقص یا مغایرت در هر یک از مدارک می‌تواند کل فرآیند را متوقف کرده و هزینه‌های سنگینی را به واردکننده تحمیل کند. مجموعه کامل اسناد مورد نیاز برای ترخیص سرخ‌کن و قطعات آن به سه دسته اصلی تقسیم می‌شود: اسناد تجاری، اسناد حمل و اسناد انطباقی.   

اسناد تجاری و مالی:

• پیش‌فاکتور (Proforma Invoice): سندی که از فروشنده دریافت شده و مبنای ثبت سفارش است.   
• فاکتور تجاری (Commercial Invoice): سند نهایی خرید که ارزش واقعی کالا را نشان می‌دهد.   
• لیست عدل‌بندی (Packing List): جزئیات محتویات هر بسته، وزن و ابعاد را مشخص می‌کند.   
• اعلامیه تأمین ارز: سندی که از بانک عامل مبنی بر تأمین ارز برای واردات دریافت می‌شود.   

اسناد حمل و مالکیت:

• بارنامه (Bill of Lading – B/L): قرارداد حمل و سند مالکیت کالا در حین حمل.   
• ترخیصیه (Delivery Order): مجوزی که از طرف شرکت حمل برای انجام تشریفات گمرکی صادر می‌شود.   
• قبض انبار گمرک: رسیدی که پس از تحویل کالا به انبارهای گمرکی صادر می‌شود.   

اسناد هویتی و قانونی:

• کارت بازرگانی معتبر: اصل و کپی کارت بازرگانی صاحب کالا.   
• کارت ملی: اصل و کپی کارت ملی صاحب کالا یا نماینده قانونی وی.   
• وکالتنامه رسمی: در صورتی که ترخیص توسط نماینده یا حق‌العمل‌کار انجام شود.   

اسناد انطباق و مبدأ:

• گواهی مبدأ (Certificate of Origin): سندی که کشور سازنده کالا را تأیید می‌کند.   
• مجوز ثبت سفارش بازرگانی: تأییدیه ثبت سفارش در سامانه جامع تجارت.   
• گواهی استاندارد اجباری: برای کالاهایی که مشمول استاندارد اجباری هستند، مانند سرخ‌کن.   
• گواهی بازرسی کالا (Certificate of Inspection – COI): سندی که از شرکت بازرسی در مبدأ مبنی بر انطباق کیفیت و کمیت کالا با قرارداد دریافت می‌شود.   
• کاتالوگ و بروشور: برای ارائه مشخصات فنی دقیق کالا به ارزیاب گمرک.  

  استانداردهای الزامی: تحلیل استاندارد ملی ایران (ISIRI 1562) برای سرخ‌کن

  واردات لوازم خانگی برقی به ایران، از جمله سرخ‌کن و هواپز، مشمول رعایت استانداردهای اجباری است. سازمان ملی استاندارد ایران، به منظور حفظ ایمنی و سلامت مصرف‌کنندگان، قوانین سخت‌گیرانه‌ای را در این زمینه اعمال می‌کند.   

  بر اساس اسناد رسمی سازمان استاندارد، «سرخ‌کن‌ها به روش غوطه‌وری در روغن» مشمول استاندارد ملی ایران به شماره‌های ISIRI 1562-1 و ISIRI 1562-2-13 هستند. این استانداردها بخشی از مجموعه استانداردهای ایمنی لوازم برقی خانگی و مشابه آن هستند و رعایت آن‌ها برای ترخیص کالا غیرقابل اجتناب است. هر محموله‌ای که در آزمون‌های مربوط به این استاندارد مردود شود، اجازه ترخیص نخواهد یافت که این امر می‌تواند به زیان مالی کامل واردکننده منجر شود.   

  استاندارد برای قطعات و ترخیص سرخ‌کن: در پاسخ به این سؤال کلیدی که “آیا قطعات سرخ‌کن نیاز به استاندارد خاصی برای ترخیص دارند؟”، باید با نگاهی دقیق‌تر به موضوع نگریست. در حالی که قطعاتی مانند المنت‌های حرارتی یا ترموستات‌ها ممکن است خودشان دارای استانداردهای عمومی صنعتی باشند، اما بار اصلی انطباق برای واردکننده‌ای که قصد مونتاژ سرخ‌کن در ایران را دارد، بر روی محصول نهایی مونتاژ شده قرار می‌گیرد. به عبارت دیگر، سازمان استاندارد ایران نگران ایمنی و عملکرد دستگاه کاملی است که قرار است به دست مصرف‌کننده ایرانی برسد.

  بنابراین، هرچند واردکننده موظف است قطعاتی با کیفیت و ایمن را از منابع معتبر تهیه کند، اما آزمون نهایی و حیاتی، تست انطباق کل دستگاه مونتاژ شده با استاندارد ISIRI 1562 است. این بدان معناست که نه تنها کیفیت قطعات، بلکه کیفیت فرآیند مونتاژ نیز باید در سطحی باشد که محصول نهایی بتواند گواهی استاندارد را دریافت کند. این موضوع اهمیت کنترل کیفیت در خط مونتاژ داخلی را برجسته می‌سازد.

   

  نقش بازرسی پیش از حمل (PSI): چرایی و چگونگی اخذ گواهی بازرسی (COI) برای ترخیص سرخ کن

   

  در یک محیط تجاری پرریسک مانند واردات به ایران، که کالایی مانند سرخ‌کن با استاندارد اجباری روبروست، بازرسی پیش از حمل (PSI) یک ابزار حیاتی برای مدیریت ریسک است. PSI یک فرآیند کنترل کیفیت است که توسط یک شرکت بازرسی مستقل و معتبر در کشور مبدأ (مثلاً چین) و قبل از بارگیری و ارسال کالا انجام می‌شود.   

  اهداف اصلی PSI عبارتند از:

  • تطبیق کیفیت برای ترخیص سرخ کن: بررسی اینکه آیا کیفیت کالای تولید شده با مشخصات فنی و استانداردهای ذکر شده در قرارداد خرید مطابقت دارد یا خیر.   
  • تطبیق کمیت برای ترخیص سرخ کن: شمارش و اطمینان از اینکه تعداد کالای تولید شده با تعداد سفارش داده شده یکسان است.   
  • بررسی بسته‌بندی و برچسب‌گذاری برای ترخیص سرخ کن: اطمینان از مناسب بودن بسته‌بندی برای حمل بین‌المللی و صحت اطلاعات روی برچسب‌ها.

  پس از انجام موفقیت‌آمیز بازرسی، شرکت بازرسی سندی به نام گواهی بازرسی (Certificate of Inspection – COI) برای ترخیص سرخ کن صادر می‌کند. این گواهی برای واردکننده به منزله یک بیمه‌نامه کیفی است. با داشتن این سند، واردکننده اطمینان حاصل می‌کند که کالا پیش از پرداخت کامل وجه و حمل، استانداردهای لازم را داراست و ریسک رد شدن آن در بازرسی‌های گمرک یا سازمان استاندارد در مقصد به شدت کاهش می‌یابد. برای کالاهای مشمول استاندارد اجباری، ارائه گواهی COI از یک شرکت بازرسی مورد تأیید، عملاً برای یک ترخیص روان و بدون دردسر، الزامی است.